Ένα μυθιστόρημα ύμνος στη Ρώμη. Ένα ξεχασμένο διαμάντι της ιταλικής λογοτεχνίας. Ένα cult μυθιστόρημα που πρωτοανακάλυψε η Natalia Ginzburg, και σήμερα, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 χώρες.
Ρώμη, αρχές του εβδομήντα. Ο Λέο Γκατζάρα, ένας νεαρός μποέμ από το Μιλάνο, ζει εδώ και μερικά χρόνια στην αιώνια πόλη, στη Ρώμη της dolce vita. Περνάει τον χρόνο του ανάμεσα σε πρόσκαιρες εργασίες, ταπεινά δωμάτια ξενοδοχείων, δείπνα σε πλούσιους και μορφωμένους φίλους του, στοίβες βιβλίων και ποτάμια αλκοόλ.
Τη βραδιά των τριακοστών γενεθλίων του θα γνωρίσει την Αριάννα, μια πληθωρική κοπέλα, σαγηνευτική κι ευαίσθητη μαζί. Ανήμπορη να εκφράσει τα πραγματικά της συναισθήματα, η Αριάννα εισβάλλει στη ζωή του Λέο με την εφήμερη παρουσία της, αναστατώνοντας τη μελαγχολική καθημερινότητα ενός ανθρώπου που μόνο εκείνη μπορεί να σώσει από το υπαρξιακό του τέλμα, από την απέραντη μοναξιά στην οποία έχει βυθιστεί μέσα στην πολύβουη πόλη. Γιατί να μη μπορούμε το “σ’ αγαπώ” τη στιγμή που πρέπει ;
Ο Τζανφράνκο Καλίγκαριτς μας έδωσε ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα και ένα λογοτεχνικό ήρωα εγκλωβισμένο στην ανάγκη του να ζήσει ! Τα κτίρια και οι μεγάλοι δρόμοι είναι τα εξωτερικά τείχη και η μοναξιά του τα εσωτερικά. Ο Λέο θέλει να ζήσει μαζί με τους άλλους, αλλά νιώθει πως ό,τι κι αν κάνει είναι μάταιο, ό,τι κι αν πει ακυρώνεται από την κουλτούρα της εποχής και ό,τι βαθιά ανθρώπινο αισθανθεί, θα το εξαφανίσει ο θάνατος.
Το σκηνικό, η Ρώμη, γίνεται πρωταγωνίστρια…
“Σκέτη ομορφιά ήταν η Πιάτσα Ναβόνα και όταν έφτασα εκεί. μου καρφώθηκε πάλι η συνηθισμένη ανόητη ιδέα ότι ο ουρανός ήταν πιο όμορφος σε αυτή την πλατεία απ’ ό,τι στην υπόλοιπη πόλη”
Αν θέλετε να του δώσετε μια εικόνα, φέρτε στη μνήμη σας το «Dolce Vita» του Φελίνι, αλλά μην κολλήσετε στην κλασική σκηνή με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και την Ανίτα Έκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Ο Λέο δεν θα το έκανε αυτό, ούτε με την Αριάννα…
Μετάφραση : Δήμητρα Δότση
